Het was rond 1992 dat ik meditatief schilderen ontdekte. Het werd vlug… een passie.

Kleuren laten hun ding doen in het bijzijn van een druppel of een lijntje water, op een droog of nat blad is een verblijdend iets dat vele mogelijkheden biedt. 

Mettertijd verscherpte het  meditatieve mijn intuïtieve, dromerige en speelse kanten.

Kleuren gaven leven aan menselijke en grappige of vreemde figuren, dieren  en droomwerelden .

Later ben ik ook pastels, gouache, acrylique en ecoline gaan gebruiken.

Maar het aquarel potlood krijgt nog altijd de eerste plaats; het linkt perfekt het kind dat in me voortleeft, ongeacht ik nu 73 ben.

Ik ontdekte en creëer ook mandalas.

In de cirkel  kan mijn innerlijke wereld plaatsvinden en openbloeien,

De mandalas drukken mijn humeur, gemoedsgesteldheid en innerlijke ontdekkingen uit via symbolen of via een meer figuratieve weg.

Ze zijn de getuigen van een innerlijke evolutie die sowieso vereist is bij hun uitvoering.

Het universum is EEN. Bij het bekijken van mijn werken ben je geraakt of aangetrokken door een of ander deel dat een ander niet ziet of onbenullig vindt. Men erkent het of men kan er zich in spiegelen. 

Het is in elk geval een weg van jullie naar mij, een poging.

Een poging om het leven van de ziel zichtbaar te maken. Lukt het of niet, of zijn het glimpen, het vertelt in elk geval iets over de menselijke kontakten. Het maakt me blij als je erdoor geïntrigeerd bent, geraakt, of ontroerd.

Het is mijn bijdrage aan een vrije en juiste wereld.

Prettige ontdekkingstocht! 

Maria